Ik ben blij dat k leef!

Hallo lieve allemaal,
Alweer bijna drie weken na mijn vorige berichtgeving en weer een hoop te vertellen. In Newcastle heb ik na een zeer bijzondere eerste periode in Australie afscheid genomen van mijn grote nicht Marieke. We hebben samen veel mooie dingen gezien en beleefd die ik niet snel zal vergeten. Bedankt!
Vanuit Newcastle heb ik de nachtbus genomen richting Coolangatta waarin ik naast een meisje uit Canada zat. Het is heel mooi hoe je hier met mensen in contact komt en met sommige van hen in gesprek raakt en dingen van jezelf laat zien die je anders alleen met mensen heel dichtbij zou delen en dat krijg je dan ook terug.
In Coolangatta aangekomen, na door de buschauffeur voor de deur van het vliegveld te zijn afgezet ;), het luchthavengebouw binnengelopen en daar stonden ze... 2 witte vereisde snoetjes uit Nederland. Weer een aparte ontmoeting daar aan de andere kant van de wereld. Wendy en Krista hadden erg veel zin om richting de kust te gaan. We zouden de komende dagen in Byron Bay doorbrengen om Jenny te ontvangen en te kijken of we met z´n vieren verder gingen reizen. In ons geval bleek vier vrouwen met ieder een eigen persoonlijkheid een prima aanvulling op elkaars humor en voor het voeren van de nodige serieuze gesprekken. Na Byron Bay zijn we nog een dag in Surfer´s Paradise geweest wat mij een beetje deed denken aan het Lloret de Mar voor de Nederlandse jeugd. Vervolgens in Brisbane en Noosa geweest, waar ik in beide met Marieke ook al een paar dagen had doorgebracht. Na Noosa zijn we doorgegaan richting Hervey Bay waar, net als vanuit Rainbow Beach, de tours richting Fraser eiland vandaan vertrekken. Omdat ik met Marieke al de ´luxe´-tour op Fraser had gedaan werd het nu tijd voor een avontuurlijke self-drive rit op het grootste zandeiland van de wereld. En dat is het zeker geworden. Een enkeling van jullie zal dit verhaal al op de site van Krista en Wendy hebben gelezen maar het is misschien aardig om mijn eigen visie op deze onvergetelijke ervaring te geven.
De avond voor vertrek kwamen we aan in het hostel waar het grootste gedeelte van de deelnemers aan deze tour zich ophield. In ons deel van het complex zaten Rob, Cas en Annemijn (die ik in Ballina samen met Marieke had ontmoet en die we in Noosa ook alweer gezien hadden) en twee Belgische broers genaamd Koen en Peter, waarvan de laatste een zeer belangrijke rol in mijn leven zou gaan innnemen de komende dagen... De volgende ochtend moesten we vroeg aantreden voor de uitleg over het eiland en wat we daar mochten en vooral niet mochten. Deze tour was ons verkocht onder het mom ‘self-driving in brand new cars’. De eerste kilometer richting de garage waar we de rest van onze bepakking moesten inladen was chauffeur Peter niet echt te spreken over de prestaties van de versnellingsbak van deze ‘brand-new car’. Dus dat gemeld aan popy-jopy Davey en we kregen een andere wagen toegewezen. Vervolgens een hele snelle ronde door de supermarkt waar de teamspirit van onze groep al zeer goed uit de verf kwam. Binnen het half uur hadden we eten en drinken voor onze tien koppen tellende groep ingeslagen en konden we onderweg naar de Ferry. Aangekomen op Fraser ruim tien bar aan lucht uit onze banden laten lopen om ons goed over de zanderige ondergrond heen te krijgen. De eerste rit over de hobbelige paden kon beginnen en bracht ons richting Lake Wabby. Het leuke was dat ik dit meer deze keer vanaf de andere kant benaderde en dat gaf een heel andere indruk. De grote zandheuvel waaraan Lake Wabby grenst hebben we ook nog op een bodyboard afgegleden (lekker zandhappen) en toen was het tijd om weer richting onze auto te gaan en de weg te vervolgen naar de overnachtingsplek van die avond. We kwamen als vierde auto van de vijf op de kampeerplek aan en onze teamwork kwam weer naar voren door de snelheid waarmee ons kamp stond en het vlees op de bbq lag. Onze auto diende die avond als sfeerverlichting voor het hele kamp en het was een gezellige avond. De volgende ochtend werden we al vroeg onze tent uitgebakken door de zon die al flink scheen. In verband met het hoog en laag water werd ons geadviseerd om pas na 9-en te vertekken maar omdat we na het ontbijt de spullen weer heel rap hadden ingepakt en het naar ons idee geen kwaad kon het strand op te rijden zijn we na het dumpen van ons afval richting Eli Creek gereden voor een heerlijk verfrissend ochtendbad! Vervolgens ging de weg verder naar boven en werden we tijdens een stop ingehaald door een ambulance. In eerste instantie had ik niet echt de indruk dat er iets serieus aan de hand was omdat de ziekenbroeder geen zwaailichten aanhad en niet haastig reed. We vervolgden onze weg en reden af op een ongeluk. Toen we dichterbij kwamen werd de ernst van de situatie duidelijk en zusters Wendy en Krista volgden hun intuitie en zijn te hulp geschoten. Er waren zeven slachtoffers waarvan er inmiddels al een overleden was. Met woorden valt eigenlijk niet te omschrijven wat voor sfeer er op deze plek hing. Er ging een grote grijze wolk over de leuke periode die we tot nu toe met z’n allen hadden beleefd. We hadden gesprekken over de situatie en hoe we hier mee op wilden gaan. Krista kwam op een gegeven moment teruggelopen om ons te zeggen dat het voor haar en Wendy geen probleem was als de groep door wilde gaan. Dit hebben we overlegd en er werd vrij snel besloten dat we zouden wachten tot de meiden klaar waren. Daaruit bleek weer hoe goed de sfeer was in onze auto. Ik voelde me zeer trots op mijn vriendinnen Wendy en Krista en hoe zij daar bezig waren. Tijdens het wachten op de meiden kwamen de andere wagens van onze groep langsgereden. Eerst de eerste drie van onze kampeergroep die wel gewacht hadden tot na negenen met vertek van de kampeerplek en vervolgens de vijfde wagen met daarin onze vrienden Rob en Cas en toen bleek dat hun auto na een half uur op het eiland er al de brui aan had gegeven. (achteraf bleek dat tijdens de autowisseling die we gedaan hadden bij de garage, zij onze auto hadden gekregen en we er dus goed vanaf zijn gekomen) Voorlopig deed hun auto het weer even en spraken we af om ergens met z’n allen het kamp voor die avond op te zetten. Wendy en Krista waren inmiddels aan het afronden en daarna konden we onze weg vervolgen richting Indian Heads; een uitkijkpunt waar we van het mooie uitzicht hebben genoten en haaien hebben gezien. Vervolgens mocht ik mijn chauffeurskunsten op zand nog laten zien en heb ik de groep voor de nodige verkoeling richting champagne pools gereden. Omdat we nog een flink eind voor de boeg hadden voor de afgesproken kampeerplek en we deze keer in het licht wilden eten, reden we op tijd langs de kustlijn naar beneden en kwamen halverwege auto nr. vijf tegen die weer waren gestrand. We hebben ze meegenomen voor een verkoelend bad in wederom Eli Creek en ik ben vandaaruit teruggelopen naar het verplaatste kamp om deze dag met de wind door m’n haren te kunnen overdenken. Het bereiden van de maaltijd en het opbouwen van het kamp was al in volle gang dat ik kwam aangelopen en toen dat gedaan was hebben we heel gezellig met de twee groepen gegeten en de avond compleet met vallende sterren voortgezet. Toen er paar dingo’s (soort van wilde honden) op ons kamp afkwamen hebben we snel de spullen opgeruimd.
De volgende dag weer richting Eli creek en deze keer samen met Krista en Wendy hardgelopen (wat ik heb moeten bekopen met drie dagen heel gevoelige kuitjes;() voor ons ochtendritueel en toen de reis voortgezet via de supermarkt voor vers water richting Lake McKenzie. De gebeurtenissen van de dag daarvoor maakte dat ik me verre van prettig voelde in de auto. Op zulke momenten moet je je helemaal overgeven aan de chauffeur, in dit geval Peter, het probleem was niet dat ik hem niet vertrouwde. Hij had ons al 90 % van het eiland overgereden. Maar de combinatie van het ongeluk en het feit dat de auto’s niet van hele goede kwaliteit waren, zorgde ervoor dat er een heel angstig gevoel in mijn lichaam zat waardoor ik niet prettig achtering de auto zat. Na een enkele keer vast te hebben gezeten in het zachte zand kwamen we na een rit van bijna twee uur aan bij het meer. Samen met een jongen die zichzelf een waterrat noemde (en Nathalie begrijpt wel dat ik dat even uit ging testen ;)) ben ik vervolgens het meer overgezwommen en teruggelopen. Deze afleiding kon ik wel even gebruiken voordat we onze rit richting de ferry zouden vervolgen. Ondanks dat me halverwege het meer het gevoel bekroop dat ik me niet gerealiseerd had dat er misschien weleens rare beesten in het meer konden zitten was het een heerlijke zwem. Na mijn terugkomst bij de groep konden we onze weg richting de laatste ferry beginnen en als we niet teveel tegenslag zouden hebben zou het geen probleem zijn om deze te halen. Helaas hadden we wel wat tegenslagen en ik kan jullie vertellen deze terugreis was heel erg ver van goed voor mijn geestelijke conditie, ik heb echt heel diep gezeten en heb dan ook na terugkomst op het vasteland waar we weer de mogelijkheid hadden om contact op te nemen met de buitenwereld meteen even het thuisfront gebeld om uit te spreken hoe belangrijk ze voor me zijn!
Door een foutje bij het hostel waren we niet ingedeeld in de dorms en kregen we met z’n vieren een pas gerenoveerd gedeelte toegwezen compleet met wasmachine en keuken. Wat was dat heerlijk na het avontuur op Vreeser eiland. Na een avondmaaltijd van ‘all you can eat pizza’ een lekker bed in en de volgende dag ontspannen aan het zwembad en ons voorbereiden op de nachtbus richting Airlie beach. Waarvandaan we onze Whitsunday zeiltrip zouden gaan doen. De dag voor de zeiltrip hebben we gebruikt om bij te komen en heb k lekker de hele dag bij de lagoon gelegen. Lekker kleurtje opgedaan om aan de boottrip te beginnen. De volgende ochtend uitgecheckt en onze bagage opgeslagen om vervolgens richting de Avatar te wandelen, ons verblijf van de komende dagen. Deze catamaran heeft slaapplek voor bijna 25 personen. Na de middag vertrokken we naar de eerste plek om te kunnen snorkelen en wat k daar onder water gezien heb was te vergelijken met Curacao alleen dan met mooier koraal. Je zag daar papegaaivissen, clownvissen en van die zwart/wit gestreepte. Na het snorkelen gingen we naar een aanmeerplek waar we de nacht hebben doorgebracht. De volgende ochtens werden we om zes uur gewekt om te vertekken richting tong bay en het whithaven strand. Mooi helder/blauw water en schitterend wit strand wat pijn deed aan m´n ogen. Daar hebben de hollandse meiden nog een potje gevoetbald tegen het soepie van de mannen en gelijk gespeeld! Toen weer op naar de boot waar ik na de lunch op bed ben gaan liggen. Ik was echt doodvermoeid en heb lekker een paar uurtjes slaap ingehaald. Heerlijk! Toen nog een poging gewaagd om te gaan snorkelen maar Krista en ik zaten elkaar een beetje gek te maken over de stingers in het water dus we hebben welgeteld één minuut in het water gelegen. Omdat er problemen waren met het opladen van de accu konden we helaas niet nog naar een andere plek en was er geen licht op de boot. Die avond dus naar de sterren gekeken en op tijd naar bed. Dat wasmaar goed ook want de volgende ochtend werden we alweer vroeg wakker gemaakt door onze vriendin ‘Nicole’(remember small portions guys!) Het was tijd voor de tocht terug naar de haven. Heerlijk in het ochtendzonnetje naar de voorbijtrekkende eilanden gekeken. Heel ontspannend. Bij terugkomst eerst maar weer even in de legoon gesprongen om het zoute water van de afgelopen drie dagen van ons af te spoelen! ’s Avonds nog een reunie van de groep waarmee we op de boot hebben gezeten en daar gezellig gegeten.
Vandaag zijn we aangekomen op Magnetic Island dat we morgen verder zullen gaan verkennen. Overmorgen zullen we dan richting Mission beach vertrekken en dan voor de kerst richting Cairns. Na de kerst staat er een tour ruichting Cape Tribulation op de planning en 30 December vlieg k samen met Jenny richting Sydney voor Oud en Nieuw! Ik heb geen idee of ik jullie voor die tijd nog ga berichten dus wens jullie allen nu alvast hele fijne kerstdagen en een goed uiteinde van 2009.
Tot in 2010! Heel veel liefs van Jantien